نقد و بررسی پروکسیما PROXIMA – نگاهی تازه به سختی‌های سفر به فضا

در ابتدای پروکسیما PROXIMA فیلمی زیبا درباره‌ی سفری درون فضای ناشناخته، با یک فضانورد فرانسوی به نام سارا با بازی اوا گرین آشنا می‌شویم. سارا تست‌های فیزیکی سختی را پشت سر می‌گذارد تا برای اولین سفرش به فضا آماده شود. لازمه این سفر، تمریناتی بسیار سخت است اما سارا که تمام زندگی‌اش خود را آماده این کار کرده بود با تمام وجود این تمرینات را انجام می‌دهد. در خانه نیز سارا به همراه دختر هفت ساله‌اش استلا با بازی زلی بولانت لمزله اطراف خانه می‌دود و بازی می‌کند، که در حقیقت نوعی دیگر از یک امتحان برای او به شمار می‌رود چرا که باید به زودی از مهم‌ترین فرد زندگی‌اش جدا شود و به فضا برود.
کمی بعد سارا با سایر فضانوردانی که هم‌سفر او خواهند بود و با هم به ایستگاه فضایی بین‌المللی خواهند رفت آشنا می‌شود. در میان آن‌ها فضانوردی به نام مایک با بازی مت دیلون است که شوخی درباره‌ی اینکه زنان فرانسوی آشپزهای خوبی هستند می‌کند. در این صحنه‌‌ها، نویسنده-کارگردان آلیس وینکور به خوبی موضع خودش را مشخص می‌کند: هدف پرداختن به سفر فضایی نیست، بلکه پروکسیما PROXIMA به سختی‌هایی که سارا باید با آن‌ها دست و پنجه نرم کند تا به این سفر برسد می‌پردازد.
به نظر مسخره می‌رسد؟ به هیچ وجه این طور نیست. اگر به داستان پروکسیما PROXIMA که وینکور به همراه ژان-استفان برون آن را نوشته است دقت کنیم، متوجه می‌شویم این داستان بر روی بعد روانی و جسمی سفر فضایی که بیشتر فیلم‌ها از ابتدا از آن می‌گذرند تمرکز می‌کند. داستان فیلم با فیلم‌برداری جورج لچاپتویس در آژانس فضایی اروپا در کلن آلمان و در مرکزی در استار سیتی روسیه که در آن سارا، مایک و یکی دیگر از اعضای تیم به نام آنتون با بازی الکسی فتیو تمریناتشان را انجام می‌دهند روایت می‌شود.